Wasze ulubione wiersze

No więc co? Zakładam temat, gdzie dzielimy się swymi ulubionymi wierszami "prawdziwych" poetów... Mickiewicz, Słowacki, Miłosz? Masz jakiś ulubiony utwór? Zamieść go tutaj! Pamiętaj o tytule i autorze Smile

Krzysztof Kamil Baczyński

"Elegia (o chłopcu polskim)"

Oddzielili cię, syneczku, od snów, co jak motyl drżą,
haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią,
malowali krajobrazy w żółe ściegi pożóg,
wyszywali wisielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć,
gdyś jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami.
Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg,
przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg.
I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc,
i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką.
Czy to była kula, synku, czy to serce pękło?

Ach, pamiętam ze szkoły gimnazjalnej wiersze Baczyńskiego. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że trochę mnie "skrzywiły". Chodzi mi o to postrzeganie smierci, które w tym utworze mnie po prostu przeraża. W ogóle te kontrasty, to nacechowanie emocjami.

No, ale gratuluję Steorro. Zmierzyć się z tym wierszem nie było dla mnie prosto. A on jest dla Ciebie przecież ulubiony Smile

Mam wiele ulubionych wierszy, ale ten jakoś zawsze przemawia do mnie szczególnie... sama nie wim dlaczego, bo przecierz znam go juz przwie na pamięc, a co chwila odkrywam w nim coś nowego...

Baczyński taki jest. U niego każde słowo to jakiś tam symbol, który interpretuje się w zależności od dnia. Na przykład sam symbol przeżegnania ziemi... Czy to oznacza, że bohater trafił do Nieba? Czy to znaczy, zę był wierzący? Czy to znaczy, że Ojczyzna jest pod opieką Boga? Patrz, tyle odpowiedzi na jedno proste zdanie.

Myślę, że bohater (tak go nazwijmy) chciał pożegnać się z ziemią, tak jak go uczono, chciał zrobic gest, który zawsze wiązał się z jego osobą, krajem, myślami, był patriotą, ale przecierz zbyt młodym by walczyć, a jednak calą nadzieję pokładał w wierze. Może to byc także symbol pożegnania sam w sobie, taki staropolski...
Trochę się smutno zrobiło...

Miłość. (wiersz z 8 IX 42 r.)

O nieba płynnych pogód,
o ptaki, o natchnienia.
Nie wydeptana ziemia,
nie wyśpiewane Bogu
te drzewa, te kaskady
iskier, ten oddech nieba,
w ramionach jak w kolebach
zamknięty. Jak cokoły
drzewa z szumem na poły;
serca jak dzbany łaski,
takie serca jak gwiazdki,
takie oczu obłoki,
taki lot - za wysoki.
Słońce, słońce w ramionach
czy twego ciała kryształ
pełen owoców białych,
gdzie zdrój zielony tryska,
gdzie oczy miękkie w mroku
tak pół mnie, a pół Bogu.
Twych kroków korowody
w urojonych alejach,
twe odbicia u wody
jak w pragnieniach, w nadziejach.
Twoje usta u źródeł
to syte, to znów głodne,
i twój śmiech, i płakanie
nie odpłynie, zostanie.
Uniosę je, przeniosę
jak ramionami - głosem,
w czas daleki, wysoko,
w obcowanie obłokom.

To się nazywa prawdziwa miłość... walka o wolnośc, a poeta pisze o miłości... kurczę to jeszcze smutniejsze niż "Elegia..." Sad

P.S.Wiersz ten dowodzi , że Baczyński jest genialnym poetą...

Byl teraz bardziej niz normalnie zainteresowany posiadloscia, ktora zobaczy jutro i ludzmi, ktorych tam spotka. Celowo odsunal od siebie mysl o nich, wiec mogl zajac sie bardziej przyziemnymi sprawami, takimi jak zebranie razem Psow, zalatwienie samolotu, ktory by ich tam przewiozl i zdobycie map, jakie pozwolilyby im wyladowac opodal posiadlosci i wslizgnac sie na jej teren. Na szczescie jedna z umiejetnosci, ktora ci wyszkoleni mlodzi ludzie opanowali, byla zdolnosc cichego poruszania sie bez zwracania niczyjej uwagi.

Przygotowal wszystko i polozyl sie spac.